جهانی‌سازی سندیکاها را متحد طبیعی جنبش‌های اجتماعی کرده است
«سندیکای کارگران حمل و نقل عمومی» برای سازماندهی نظافت‌کاران و کارزار برای دستمزد مناسب، اقدام به همکاری مشترک با «سازمان‌های محلی شرق لندن» نموده است. یک خواست کلیدی این است که کارفرمایان صبح زود با «سلام» و یک لبخند با نظافت‌کاران برخورد کنند. این ممکن است حداقل‌طلبی به نظر برسد، اما این طلب احترام- برای این‌که مثل انسان و نه فقط (در بهترین حالت) به عنوان نیروی انسانی با کارگران برخورد شود- عمیق است و در قلب ائتلاف جدید قرار دارد.
جهانی‌سازی سندیکاها را متحد طبیعی جنبش‌های اجتماعی کرده است
«سندیکای کارگران حمل و نقل عمومی» برای سازماندهی نظافت‌کاران و کارزار برای دستمزد مناسب، اقدام به همکاری مشترک با «سازمان‌های محلی شرق لندن» نموده است. یک خواست کلیدی این است که کارفرمایان صبح زود با «سلام» و یک لبخند با نظافت‌کاران برخورد کنند. این ممکن است حداقل‌طلبی به نظر برسد، اما این طلب احترام- برای این‌که مثل انسان و نه فقط (در بهترین حالت) به عنوان نیروی انسانی با کارگران برخورد شود- عمیق است و در قلب ائتلاف جدید قرار دارد.
تارنگاشت عدالت
منبع: گاردین(بریتانیا)
نویسنده: فرانسیس اوگرادی
نوشته زیر به قلم فرانسیس اوگرادی( Frances O’Grady) معاون دبیرکل «کنگره اتحادیه کارگری بریتانیا» (British Trade Unionn Congress- TUC ) به مناسبت برگزاری «همایش اجتماعی اروپا» در اکتبر ۲٠٠۴ نوشته شده است.
***
نگرانی ابراز شده از جانب برخی دانشوران پیرامون میزان درگیری جنبش سندیکایی در «همایش اجتماعی اروپا» امسال، نشان می‌دهد که تصدی‌گرایی غالب موجب لبخند تلخ کسانی می‌شود که به یاد دارند ٢٠ سال پیش بود که مارگارت تاچر به سندیکاها لقب «دشمن داخلی» داد.
برعکس، میزان مشارکت در «همایش اجتماعی» که آخر این هفته در لندن برگزار شد شاهدی است بر تمایل جدید سندیکا برای ایجاد ائتلاف با طیفی از جنبش‌های اجتماعی که ارزش‌های ما و خواست ما برای ایجاد یک جهان بهتر را دارند. کارزار متشکل کردن نظافت‌کاران در Canary Wharf یک نمونه است. نظافت‌کاران، که عمدتاً از زنان آفریقایی و آمریکای جنوبی تبار تشکیل می‌شوند، در قبال دستمزدی کم‌تر از ۵ پوند در ساعت، حداقل تعطیلات و بدون مزایای بازنشستگی، میزها و دفاتر برخی از ثروتمندترین بانکداران جهان را تمیز کرده و زباله‌های آن‌ها را جمع می‌کنند.
«سندیکای کارگران حمل و نقل عمومی» برای سازماندهی نظافت‌کاران و کارزار برای دستمزد مناسب، اقدام به همکاری مشترک با «سازمان‌های محلی شرق لندن» نموده است. یک خواست کلیدی این است که کارفرمایان صبح زود با «سلام» و یک لبخند با نظافت‌کاران برخورد کنند. این ممکن است حداقل‌طلبی به نظر برسد، اما این طلب احترام- برای این‌که مثل انسان و نه فقط (در بهترین حالت) به عنوان نیروی انسانی با کارگران برخورد شود- عمیق است و در قلب ائتلاف جدید قرار دارد. و این ائتلاف ریشه در این شناخت دارد که نه سازماندهی در محل کار و نه در جامعه به تنهایی نمی‌تواند به پیروزی برسد، به هر دو نیاز است.
آمادگی برای فعالیت ورای محل کار در جهت بهتر کردن زندگی مردم، یکی از نتایج ترکیب جدید جنبش سندیکایی است. برای اولین بار در تاریخ، عضویت زنان و مردان به ۵٠ – ۵٠ رسیده است. به دست آوردن تسهیلات مهد کودک مناسب و ارزان در محل، همانقدر برای فعالین سندیکایی مهم است که کسب دستمزد بهتر. همانطور که پیشگامان سندیکایی قرن نوزدهم پی برده بودند، بهبود دستمزد اجتماعی- مسکن، آموزش، بازنشستگی و درمان همگانی- نه تنها حداقل حمایت را تأمین می‌کند، بلکه به مثابه یک وسیله مهم برای هدف اصلی سندیکا، یعنی برابری بیش‌تر، عمل می‌کند. و ایجاد ائتلاف با آن‌هایی که هدف ما را دارند، از کارزار مهد کودک محل گرفته تا سازمان‌های مذهبی، منطبق بر عقل سلیم است. تبلیغات تجاری «نیاز به وام برای خرید خودرور» را با «کارشناسان اعتبار بد» پیوند می‌زنند.
رشد جهانی‌سازی به وضوح هر چه بیش‌تر نشان داده است که تنها حرکت کردن، یک گزینه نیست. در حالی که جنبش سندیکایی همیشه جهانی بوده است، اما تاکنون نتوانسته است حریف قدرت سرمایه جهانی بشود. کارزار مشترک دانشجویان، کارگران و مصرف‌کنندگان، استثمار و تجاوز به حقوق بشر را افشا کرده و دولت‌ها و شرکت‌ها را زیر ذره‌بین و مقرارت کارگری را در دستور کار قرار داده است. کارزار برای مقابله با آزادی شرکت‌ها جهت انتقال فعالیت خود- از مراکز تلفنی گرفته تا کارخانه‌های اتوموبیل‌سازی- به اطراف جهان، هر موقع که خواستند، به موفقیت همبستگی جهانی بستگی دارد.
البته اگر سندیکاها بخواهند به تغییر جهان کمک کنند، آن وقت ما باید خودمان را نیز تغییر دهیم. در حالی که کاهش مشاغل تولیدی به اعضای سندیکاها سخت ضربه زده است، نشانه‌های جدید رشد در میان زنان کارگر در بخش خدمات خصوصی را- که زمانی یک منطقه ممنوعه برای سندیکاها محسوب می‌شد- می‌توان دید. سندیکاها، به نحو فزاینده‌ای پی می‌برند که ارتباط برقرار کردن با نسل جدید کارگران- از متخصصان جوان تکنولوژی اطلاعاتی (IT) تا کارگران مهاجر با دستمزد پایین- به معنی تجربه کردن راه‌های جدید سازماندهی است، آن هم نه فقط در محل کار، بلکه هم‌چنین در جامعه.
از ۲٠٠٠٠ نفری که در لندن گرد هم خواهند آمد، اکثراً جوان، بسیاری سیاه‌پوست و خیلی‌ها کسانی خواهند بود که در جست‌وجوی کار مهاجرت کرده اند- دقیقاً همان‌هایی که سندیکاها باید برای به دست آوردن عدالت در محل کار، آن‌ها را جذب و متشکل نمایند. سطح این رویداد و گروه‌هایی که جلب کرده است، برخلاف نظر غالب است که می‌گوید مردم (و به ویژه جوانان) به سیاست علاقه ندارند و مهاجرین فقط می‌خواهند در گوشه‌ای پنهان بمانند.
اما اگر «همایش اجتماعی اروپا»(European Social Forum) واقعاً می‌خواهد آن «قوانین» را بشکند، باید بیش‌تر از باشگاه بحث باشد و اگر مشارکت سندیکا در همایش قرار است بیش‌تر از یک اقدام نمایشی باشد، ما باید به آن بیش‌تر از یک نمایشگاه ستوده شدۀ عضوگیری نگاه کنیم. دغدغه‌های اصلی شرکت کنندگان در «همایش اجتماعی اروپایی» همان‌هایی است که سندیکاها باید به آن‌ها برخورد کنند- خصوصی‌سازی، تبعیض و آزادسازی. چالش برای همه ما این است که برای موفقیت بیش‌تر کار کنیم.
«همایش اجتماعی اروپایی» فرصتی است برای صحبت از اروپای دیگر و جهانی دیگر. برای رسیدن به آن ارض موعود، ما به یک جنبش سندیکایی دیگری نیاز داریم. روز شنبه، هنگامی‌که «همایش اجتماعی اروپا» به کار خود پایان دهد، سندیکاها، نه تنها در لندن، بلکه در سرتاسر جهان هنوز وجود خواهند داشت. همایش پرسش‌ها را مطرح خواهد کرد. سندیکاها باید در مرکز جواب‌ها قرار گیرند.
* Frances O'Grady is the deputy general secretary of the British Trade Union Congress — TUC
http://politics.guardian.co.uk/esf/comment/0,,1328745,00.html