در روز ۲۷ اکتبر ۲۰۰۵، احزاب چپ شرکت‌کننده در دولت «ائتلاف متحد ترقی‌خواه» هند، یعنی حزب کمونیست هند، حزب کمونیست هند (مارکسیست)، حزب سوسیالیست انقلابی، و بلوک پیشرو، در ارتباط با موضع هند پیرامون برنامه هسته‌ای ایران، یادداشت زیر را به کمیته هماهنگی چپ – ائتلاف متحد ترقی‌خواه تسلیم کردند. نظر به اهمیت آشنایی با مواضع نیروهای ترقی‌خواه و صلح‌دوست جهان پیرامون برنامه هسته‌ای ایران، در زیر ترجمه فارسی این سند در اختیار خوانندگان گرامی «عدالت» قرار می‌گیرد.
در روز ۲۷ اکتبر ۲۰۰۵، احزاب چپ شرکت‌کننده در دولت «ائتلاف متحد ترقی‌خواه» هند، یعنی حزب کمونیست هند، حزب کمونیست هند (مارکسیست)، حزب سوسیالیست انقلابی، و بلوک پیشرو، در ارتباط با موضع هند پیرامون برنامه هسته‌ای ایران، یادداشت زیر را به کمیته هماهنگی چپ – ائتلاف متحد ترقی‌خواه تسلیم کردند. نظر به اهمیت آشنایی با مواضع نیروهای ترقی‌خواه و صلح‌دوست جهان پیرامون برنامه هسته‌ای ایران، در زیر ترجمه فارسی این سند در اختیار خوانندگان گرامی «عدالت» قرار می‌گیرد.
تارنگاشت عدالت
منبع: دمکراسی مردم*
برگردان: ع. سهند
یادداشت مشترک احزاب چپ هند
احزاب چپ نگرانی و نارضایتی عمیق خود را نسبت به رأی هند در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، در روز ۲۴ سپتامبر ۲۰۰۵ در وین، اعلام کرده اند.
ما اعتقاد داریم که دولت ائتلاف متحد ترقی‌خواه در این‌مورد تحت فشار آمریکا عمل کرده است. این واقعیت که از زمان امضای موافقت‌نامه‌های دفاعی و اتمی هند – آمریکا در ژوئن و ژوئیه تاکنون، آستانه آسیب‌پذیری برای سمت‌گیری سیاست خارجی کشور افزایش یافته است، هشدار دهنده است.
رأی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، بر فاصله گرفتن از تعهد دولت نسبت به دنبال کردن یک سیاست خارجی مستقل دلالت می‌کند. این امر موجب منتهای نگرانی شده است.
رأی ۲۴ سپتامبر ۲۰۰۵ هند در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، به دلایل زیر غیرقابل توجیه بود:
الف) موضع اصولی ایران
۱) ایران اساساً ماهیت تبعیض‌آمیز، اما مسکوت مانده رژیم حاکم بر قرارداد منع گسترش اتمی را رو کرده است – رژیمی که در پی تصمیم یک‌جانبه آمریکا در سال ۱۹۷۸ در تمایز دولت‌های اتمی غیرنظامی دارای چرخه هسته‌ای کامل از دولت‌هایی که تنها می‌توانند دارای یک چرخه هسته‌ای ناتمام باشند، برقرار شده است. موضع ثابت هند این بوده است که رژیم تبعیض‌آمیز قرارداد منع گسترش اتمی غیرقابل پذیرش است.
۲) تحقیقات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ادامه دارد. هیچ مدرکی دال بر نظامی شدن [برنامه هسته‌ای] ایران در دست نیست.
۳) بن‌بست مذاکرات بین سه کشور اروپایی و ایران ناشی از این است، که ایران به عنوان کشوری که حرمت خود را پاس می‌دارد، حاضر به پذیرش شرایط جامعه اروپا نیست.
۴) [امضا] پروتکل الحاقی یک اقدام داوطلبانه از طرف ایران است. پروتکل الحاقی، از طرف جامعه بین‌المللی قابل تحمیل نیست.
۵) ایران در بالاترین سطح بر این تأکید کرده است، که در پی دست‌یابی به توانایی اتمی نیست. جامعه بین‌المللی نمی‌تواند این تضمین رسمی را نادیده انگارد.
ب) قطع‌نامه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی
۱) قطع‌نامه می‌تواند برای حرکت آمریکا در جهت بازتعریف دامنه قرارداد منع گسترش اتمی،بدون آن‌که قرارداد به طور رسمی اصلاح شود، پیشینه ایجاد کند. ثانیاً، ایران از بقیه جدا شده است.
۲) چنین قطع‌نامه‌ای بی‌پایه است، زیرا مدارک آژانس بین‌المللی انرژی اتمی حاکی از آن نیستند که آژانس در موقعیتی باشد که بتواند پیرامون نظامی شدن برنامۀ ایران کم‌ترین نتیجه گیری کند.
۳) قطع‌نامه خشن و ناعادلانه بود. ارجاع به شورای امنیت سازمان ملل بر اساس بند ۱۳- ب- ۴ منشور آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (آن‌گونه که مورد نظر قطع‌نامه است) به طور ساده دور از فهم است، زیرا آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ایران را مقصر ندانسته است.
۴) یادداشت توضیحی هند در نشست وین متناقض بود.
طی یک ربع قرن گذشته، دولت‌های هند یکی پس از دیگری، در برابر فشار آمریکا ایستادند و رابطه با ایران را گسترش دادند. دوستی با ایران باید اساس سیاست همسایگی هند باقی بماند. ایران می‌تواند یک شریک استراتژیک برای تضمین امنیت هند در حوزه انرژی باشد. ایران با اتخاذ مواضع مساعد در سازمان کنفرانس اسلامی، با خودداری کامل از دخالت در امور داخلی هند، و اخیراً با تصمیمات مناسب برای شرکت هند در بخش نفت و گاز ایران، دوستی هند را پاسخ داده است. در واقع، هند و ایران در زمینه مبارزه با تروریسم و افراط‌گرایی مذهبی، و توسعه خطوط ارتباطاتی در جهت تأمین راه‌های دسترسی هند به روسیه، آسیای مرکزی و افغانستان منافع و نگرانی‌های مشترک داشته اند.
به رغم مبادلات و تفاهم متقابل در سطح بالا، متأسفانه هند اعتماد ایران را از دست داد. هند پیوسته به ایران اطمینان می‌داد که موضوع در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی حل خواهد شد و ایران از حق دنبال کردن یک برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز برخوردار است.
جو اعتماد متقابل باید در روابط هند – ایران حفظ شود. هر گونه تأثیر منفی بر طرح خط لوله انتقال گاز یا عرصه گاز طبیعی مایع، برای امنیت هند در زمینه انرژی پی‌آمدهای جدی به همراه خواهد داشت.
روابط ایران – آمریکا تاریخی شطرنجی دارد. خصومت آمریکا با ایران عمیقاً در مبارزه برای نفوذ منطقه‌ای در خلیج و خاورمیانه، در قفقاز و آسیای مرکزی ریشه دارد. تنش‌های کنونی را باید در دورنمای ژئو -پولیتیک آن‌ها دید. نتیجه آن‌ها در کارآیی نظام چندقطبی انعکاس خواهد یافت.
چهره‌های معروف آمریکایی با شعف، رأی هند علیه ایران را نمونه‌ای از فرومایگی نامیده اند. همان‌طور که می‌شد تصور کرد، در صحنه جهانی آمریکا به یک هدف خود دست یافته است. تبلیغات پیروزمندانه آمریکا در این زمینه، شدیداً به جایگاه جهانی هند لطمه زده است.
شبه ارتباط ضمنی بین معامله اتمی ما با ایالات متحده و موضع ما پیرامون موضوعات منطقه‌ای و بین‌المللی- شبهه‌ای که رفتار آمریکا در پی القا آن است- کاملاً غیرقابل پذیرش است. ما باید قویاً و بدون ابهام وجود چنین ارتباطی را رد کنیم.
هم‌چنین- آن‌طور که در وین اتفاق افتاد- روز تیره‌ای است، وقتی هند از کشورهای غیرمتعهد فاصله بگیرد.
هند نباید اشتباهش را تکرار کند. در واقع اگر موضوع در نشست ۲۴ نوامبر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به رأی‌گیری گذاشته شود، هند باید به موضع اصولی خود پایبند بماند:
۱) موضوع باید از طریق مذاکره حل شود؛
۲) ایران حق دارد برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز داشته باشد؛
۳) ایران باید تعهدات قراردادی خود را بپذیرد؛
۴) امکان حل موضوع در چهارچوب همکاری ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی وجود دارد.
هند باید به طور فعال موضع خود را با روسیه، چین و کشورهای غیرمتعهد – که مواضع‌شان نزدیک یا شبیه است- هماهنگ کند.
فعالیت‌های دیپلماتیک برای یافتن یک فرمول آبرومندانه شدت یافته است. یک تیم آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در تهران به سر می‌برد. روسیه ابتکارات تازه‌ای را مطرح کرده است. این به هند فرصت می‌دهد تا برای منبع قراردادن بهینه نفوذ و اعتبار خود – به عنوان یک قدرت مسئول، و نه کشوری که به نظر می رسد مجبور به انتخاب شده باشد- نقش سازنده‌ای ایفا کند. تصمیمات آژانس بین‌المللی انرژی اتمی سنتاً بر اجماع قرار دارند. در صورت فقدان اجماع، هند باید رأی ممتنع بدهد.
http://pd.cpim.org/2005/1106/11062005_left%20parties%20note.htm *