تارنگاشت عدالت
به مناسبت هفتادونهمین سالگرد تأسیس حزب تودۀ ایران
یادآوری از سالگرد تأسیس حزب تودۀ ایران، انجام یک وظیفه تشریفاتی نیست. وقتی که می‌بینیم سال دیگری از عمر حزب تودۀ ایران، حزب طبقۀ کارگر ایران گذشت، نخست نگاهی به گذشته می‌افکنیم:
به یاد می‌آوریم که حزب تودۀ ایران در نبرد بر ضد امپریالیسم و ارتجاع، در پیکار برای آزادی و استقلال ایران، در مبارزه به خاطر دفاع از منافع طبقه کارگر و همه زحمتکشان میهن ما، در کوشش برای بیداری و آگاهی خلق‌های ایران چه خدمت گرانبها و برجسته‌ای کرده است.
به یاد می‌آوریم که مبارزان حزب ما چه فداکاری‌ها کرده و چه قربانی‌ها داده اند. شهیدان را به یاد می‌آوریم که جان خود را در راه آرمان حزب و آرمان خلق- که از هم جدایی‌ناپذیر است- ایثار کردند. اسیران را به یاد می‌آوریم که آزادی خود را از دست دادند، برای آن‌که میهن آزاد گردد.
به یاد می‌آوریم پیروزی‌ها و ناکامی‌ها را، فراز و نشیب‌ها را، آن‌ها را که تا آخر عمر به آرمان‌های حزب وفادار ماندند و آنان را که تاب نیاوردند و زانو زدند.
وقتی گذشته را به یاد می‌آوریم، برای آن است که به آینده می‌نگریم. می‌دانیم که باید به سنت درخشان گذشته تکیه کرد، برای آن که راه آینده ما درخشش بیش‌تری پیدا کند. باید از قهرمانان و شهیدان درس مردانگی و پایداری گرفت تا بتوان پرچم امید و پیکار را برافراشته‌تر نگاه داشت. باید از ناکامی‌ها و شکست‌ها تجربه اندوخت تا بتوان به سرمنزل پیروزی رسید.
وقتی که گذشته را به یاد می‌آوریم، برای آنست که می‌دانیم آینده از آن طبقه کارگر، از آن خلق ما، از آن ماست. اعتقاد راسخ داریم که بذری که در گذشته افشانده شده است، در آینده به نهالی شکوفان و نیرومند تبدیل خواهد شد، به رغم آتش دشمن و درماندگی رفیقان نیمه‌راه.
راه حزب ما نه درگذشته هموار بوده است و نه در آینده هموار خواهد بود. این قانون تکامل است که برای ایجاد نو باید بر دشواری‌ها و بغرنجی‌های فراوان غلبه کرد، زیرا کهنه هنوز نیزومند است و هنوز با اعمال زور و دروغ مقاومت می‌کند. ولی این هم قانون تکامل است که سرانجام نو بر کهنه پیروز خواهد شد.
تارنگاشت عدالت هفتادونهمین سالگرد تأسیس حزب تودۀ ایران، حزب طبقه کارگر ایران، حزب میهن‌پرستان و انترناسیونالیست‌های ایران را به کارگران، زحمتکشان، اعضاء و هواداران حزب تبریک می‌گوید.
*****
مهربان من! مهرگان رسید
خیز! خیز و نقل آور و نوید
گل اگر ز باغ و دشت رفت
پُر گل آتشی، بدین سرا رسید
لالۀ ما، چراغ لاله گشت
در افق خطی ز روشنی کشید.
تا خبر زما به دور دست‌ها برد
این پرستوک ز بام‌ها پرید
مژدۀ وصال دارد آن نسیم
پشت این دریچه، گر وزید.
عود سوخت باید و سرود ساخت
شمع روی خوان نهاد و میوه چید.
خصم را بران و دوست را برآر
جشن کن، نوا برآور از امید.
بندها گسست، دردها گذشت
اتحاد ما، نصرت آفرید.
شب شکست و اهرمن گریخت
آفتاب بخت باز بردمید.
تودۀ ستوده خاست از زمین
عرصه را سیاه، باخت بر سپید.
فصل بزم شاعرانه، مهرگان
نیز گشته، بهر خلق رسته، عید.