نویسنده: پال دابسون
اول سپتامبر ۲۰۲۰
نرخ ابتلای اجتماعی [گرفتن ویروس از شخصی که نمی‌داند مبتلاست]- که عمدتاً از بازگشت بیش از ۷۰ هزار مهاجری ناشی می‌شود که با گسترش همه‌گیری در قاره خود را بیکار و بدون پوشش اجتماعی می‌بینند- تعداد موارد روزانه را به حدود ۱۰۰۰ افزایش داده است- اما نظام بهداشتی ونزوئلا در مقیاس برزیل، اکوادور، پرو، و به تازگی بولیوی، هنوز سقوط نکرده است.
ما می‌بینیم که نیویورک تایمز (۱۹ اوت ۲۰۲۰، که در تایمز ایرلند و دیگر رسانه‌ها بازانتشار یافت)، به بسیاری از اقدامات جهانی ضد همه‌گیری در جهت تبلیع اهداف سیاسی رسوای سهامداران و تأمین‌کنندگان مالی خود، چهرۀ دیگری می‌دهد.
{styleboxjp}یکی از انتقادات نیویورک تایمز به ونزوئلا این است که پلیس و گارد ملی وظیفۀ اعمال قرنطینه کشوری را به عهده دارند{/styleboxjp}؛ قرنطینۀ سراسری در ۱۷ مارس پس از ظهور نخستین مورد ابتلا آغاز شد و در آن مغازه‌های دارای اولویت مانند داروخانه‌ها و خواربارفروشی‌ها می‌توانند باز بمانند. مسافرت بین ایالت‌ها محدود گردید، مدارس و برنامه‌های عمومی تعطیل شدند، و مرزهای بین‌المللی بسته شدند. اما، استفاده از پلیس برای اجرای قرنطینه در سراسر جهان، از جمله در بسیاری از کشورهای اروپایی متداول است؛ و نیویورک تایمز با نشان کردن ونزوئلا فقط برنامه افترازنی خود را برملا می‌کند.
{styleboxjp}یک حمله دیگر علیه ونزوئلا در ارتباط با ایجاد اردوگاه‌های موقت در مرز، و اعمال قرنطینۀ ۱۴ روزه و مقابله با عبور غیرقانونی بدون کنترل بهداشتی از مرز است{/styleboxjp}، اقداماتی که همگی ضروری بوده و شبیه آن‌ها در کشورهای دیگر اجرا می‌شوند، و دشوار بتوان آن‌ها را شیوه‌های اورولی نامید.
نیویورک تایمز هم‌چنین به برخورد سخت با کسانی که اقدامات قرنطینه‌ای را رعایت نمی‌کنند و بهداشت جمعی را در معرض خطر قرار می‌دهند، اشاره می‌کند. گرچه موارد اندکی گزارش شده است، اما برخورد رایج با نقض‌کنندگان قرنطینه تماشای یک ویدیوی دو ساعته پلیس در بارۀ مسؤولیت اجتماعی پیش از رفتن به خانه است- که با جریمه‌های سنگینی که در بریتانیا به کار گرفته می‌شود یا با بازداشت‌ها در کشورهای دیگر بسیار فاصله دارد، و مطمئناً در خور اصطلاح «مستبدانه» نیست.
اقدامات دیگری که نیویورک تایمز به آن‌ها اشاره نمی‌کند شامل ضدعفونی کردن خیابان‌ها و اماکن پُرازدحام، کنترل سخت نظافتی در ترابری عمومی، و استفاده از محیط قرنطینه کنترل‌شده در بیمارستان‌های محلی و هتل‌های دولتی برای مبتلایان است، که شبیه اقدامات اتجام شده در مراحل مؤخر همه‌گیری در اسپانیا یا بریتانیا نیست.
با این وصف،{styleboxjp} یک‌سری مشکلات واقعی وجود دارند که ونزوئلایی‌ها در نبرد با همه‌گیری با آن‌ها روبه‌رو هستند، مشکلاتی که عمدتاً به وسیله رسانه‌ها، به دلیل مرکزیت داستان‌سرایی از پیش نوشته شده و نامربوط آن‌ها، نادیده گرفته می‌شوند{/styleboxjp}.
با اقدامات یک‌جانبه زورگویانۀ واشنگتن که دسترسی ونزوئلا به حساب‌های بانکی، خطوط اعتباری، و دارایی‌های خارجی را محدود نموده است، و هم‌چنین با اقدامات تنبیهی علیه هر هویت عمومی یا خصوصی که با کشور معامله نماید، ونزوئلا برای خرید تجهیزات پزشکی کافی، از جمله آزمایش‌های واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (Polymerase Chain Reaction)، ماسک صورت و دستکش، برای جمعیت ۳۰ میلیون نفری تقلا می‌کند. حتا طرحی که با میانجی‌گری سازمان ملل به رسیدن تجهیزات پزشکی در ازای یک میلیارد دلار طلای کشور که به بانک انگلیس سپرده شده بود می‌انجامید، طی اقدام دزدی جهانی دولت انگلیس مسدود گردید.
بنابراین، ونزوئلا به کمک‌های «سازمان پان-آمریکایی بهداشت»، «سازمان جهانی بهداشت» و سازمان ملل، و هم‌چنین مبادلات با دولت‌هایی که آماده اند از ایالات متحده سرپیچی نمایند- از جمله چین، ترکیه، روسیه و ایران- و هم‌چنین هیأت‌های قابل‌توجه پزشکان کوبایی که همگی به تخفیف همه‌گیری کمک کرده اند، اتکاء نموده است.
اما {styleboxjp}وخامت شرایط مادی در کشور، که برای آن ترکیبی از علت‌ها- از جمله مداخله امپریالیستی از خارج و ناکارآمدی و فساد داخلی وجود دارد- هر چه بیش‌تر این تلاش‌ها را تضعیف می‌نمایند{/styleboxjp}.
به عنوان مثال، تحصیل مجازی به علت سقوط شبکه‌های مخابرات و قطع منظم برق تقریباً شکست خورده است و عمدتاً به علت عدم سرمایه‌گذاری در این عرصه‌های مهم، کل یک نسل را بدون آموزش قرار داده است.
همین‌طور، وعده‌های دولت برای پوشش دادن به دستمزد بنگاه‌های کوچک و متوسط کلاً بخار شده است، و طرح‌های پاداش مستقیم بدون ارادۀ هیچ راه‌حل ساختاری فقط وضعیت را تخفیف داده اند.
کمبود آب و سوخت به دلیل زیرساخت‌های خراب و کمبود قطعات برای تعمیر یا مواد اولیه، و هم‌چنین فقر و سوء‌تغذیه فزاینده که ناشی از رکود اقتصادی عمیق است، نیز مشکلات روزبه‌روز را تشدید نموده اند که بدین معنی است که شیوع گستردۀ کووید-۱۹، به ویژه با توجه به خدمات بهداشتی شکننده، تأثیر ویرانگری خواهد داشت.
برای طبقات بالای ونزوئلا، اکثر این مشکلات با انداختن پول به طرف آن‌ها، با استفاده از جایگاه‌های ویژۀ عرصه سوخت در ازای دلار، تانکر‌های آب خصوصی، ارتباطات ماهواره‌ای خصوصی، و حتا ژنراتورهای برق خصوصی حل می‌شوند.
این فقیرترین‌ها هستند که مجبورند بین فقر و سلامت خود یکی را انتخاب کنند، و اغلب مجبورند برای رفتن به سر کار، خرید، یا استفاده از ترابری عمومی شلوغ- جایی که ابتلا زیاد است- قرنطینه را نقض نمایند. همین‌طور، این طبقه کارگر است که مجبور است با حداقل صابون یا مواد ضدعفونی کننده‌ای که در بحران کنونی سرمایه‌داری ونزوئلا، با تأثیر تورمی بی حدوحصر آن و کاهش دستمرهای واقعی، می‌تواند تهیه نماید، سر کند.
{styleboxjp}توده‌های مردمی ونزوئلا سطوح بالای انضباط اجتماعی و سازمان جمعی خود را به کرّات نشان داده اند، این شکاف طبقاتی و تأثیر فزاینده سیاست‌های نولیبرالی دولت بر مردم است که نهایتاً نرخ ابتلای ملی را تعیین خواهد کرد{/styleboxjp}. این اثربخشی (یا عدم اثربخشی) برنامه اجتماعی- اقتصادی دولت است که موجب خواهد شد ونزوئلایی‌ها در خانه بمانند یا مجبور شوند به خیابان‌ها بیایند.
سرانجام، این ساختمان یک همبستگی مردمی نیروهاست، و نه یاوه‌های منتشر شده در نیویورک تایمز، که می‌تواند به دولت برای تضمین حفاظت جمعی مؤثر در طی همه‌گیری فشار وارد نماید، این است چالش اصلی امروز ونزوئلایی‌ها.