اگرچه اکثر رهبران سیاسی تخریب حرم سامره را محکوم کرده اند، اما عناوین روزنامه‌ها هم‌چنان به شعله‌ور کردن اوضاع ادامه می‌دهند. رهبران سیاسی از این دست هستند، که به نزاع مسیحی در مقابل مسلمان، به عنوان ابزاری برای اعمال کنترل قدرت‌های امپریالیستی بر همۀ کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه، دامن می‌زنند. مانند هر جنایت دیگری، اولین سؤوالی که باید پرسید این است: «چه کسی از این کار سود می‌برد؟» هیچ یک از خلق‌های عراق و هیچ یک از گروه‌های مذهبی آن کشور سودی در جنگ داخلی ندارند. معلوم است، چه کسانی از جنگ داخلی در عراق سود خواهند برد.
اگرچه اکثر رهبران سیاسی تخریب حرم سامره را محکوم کرده اند، اما عناوین روزنامه‌ها هم‌چنان به شعله‌ور کردن اوضاع ادامه می‌دهند. رهبران سیاسی از این دست هستند، که به نزاع مسیحی در مقابل مسلمان، به عنوان ابزاری برای اعمال کنترل قدرت‌های امپریالیستی بر همۀ کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه، دامن می‌زنند. مانند هر جنایت دیگری، اولین سؤوالی که باید پرسید این است: «چه کسی از این کار سود می‌برد؟» هیچ یک از خلق‌های عراق و هیچ یک از گروه‌های مذهبی آن کشور سودی در جنگ داخلی ندارند. معلوم است، چه کسانی از جنگ داخلی در عراق سود خواهند برد.
تارنگاشت عدالت
منبع: گاردین، ارگان مرکزی حزب کمونیست استرالیا
برگردان: ع. سهند
اگرچه اکثر رهبران سیاسی تخریب حرم سامره را محکوم کرده اند، اما عناوین روزنامه‌ها هم‌چنان به شعله‌ور کردن اوضاع ادامه می‌دهند. رهبران سیاسی از این دست هستند، که به نزاع مسیحی در مقابل مسلمان، به عنوان ابزاری برای اعمال کنترل قدرت‌های امپریالیستی بر همۀ کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه، دامن می‌زنند. مانند هر جنایت دیگری، اولین سؤوالی که باید پرسید این است: «چه کسی از این کار سود می‌برد؟» هیچ یک از خلق‌های عراق و هیچ یک از گروه‌های مذهبی آن کشور سودی در جنگ داخلی ندارند. معلوم است، چه کسانی از جنگ داخلی در عراق سود خواهند برد.
***
حزب کمونیست عراق حملۀ هفتۀ گذشته به حرم [امامان شیعه] در شهر سامره، که تظاهراتی عظیم در خیابان‌های شماری از شهرهای عراق را به دنبال داشت، قویاً محکوم کرد.
حزب کمونیست عراق با صدور بیانیه‌ای گفت: «هدف، برافروختن شعله‌های آشوب‌های فرقه‌گرایانه در میان مردم عراق و از بین بردن وحدت ملی آن‌هاست، وحدتی که همۀ ما برای حفظ آن مبارزه می‌کنیم. از دست دادن این وحدت، یعنی از دست رفتن عراق به عنوان یک سرزمین، یک خلق و یک تمدن.»
بیانیه می‌افزاید: «ما ضمن محکوم کردن این اقدام جنایتکارانه، از تمام خلق‌ها، همه گروه‌های مذهبی و ملیت‌ها می‌خواهیم با ایستادگی و نشان دادن منتها درجۀ مسؤولیت با گرایشات انتقام‌جویانه مقابله کنند. نباید اجازه داد جنایتکاران به هدفشان که نابودی عراق و ریختن خون بیشتر است، دست یابند… برای حفظ وحدت ملی‌مان و برای این‌که بتوانیم تروریسم و تروریست‌ها را محو کنیم و به حرکت خود برای ساختن یک عراق دمکراتیک و آباد ادامه دهیم، نباید از هیچ اقدامی فروگذار کرد.»
بیانیه به طور مشخص، به مسؤولین بمب‌گذاری در مرقد اشاره نکرد، اما گفت ما باید: «متحد و استوار در برابر تروریست‌ها و جنایتکاران و دست‌های پنهانی که آن‌ها را هدایت می‌کنند، بایستیم.»
رهبران مسلمان شیعه و سنی به طور یکسان این اقدام تروریستی را، که به گفتۀ آن‌ها «هدف ایجاد جنگ داخلی» را داشت، محکوم کردند.
تهران تایمز (چاپ تهران) نوشت: «برای هشیاری جهان اسلام، این یک وضعیت بحرانی است. شیعیان مطمئناً می‌دانند این حرکات کار برادران سنی آن‌ها نیست، بلکه دست‌های دشمنان اسلام آن‌ها را هدایت می‌کنند. در ضمن، برادران سنی هم باید بدانند همان تروریست‌هایی که عمل جنیاتکارانه در سامره را مرتکب شدند، احتمالاً در آینده به اماکن مقدس آن‌ها حمله خواهند کرد.»
آیت‌الله خامنه‌ای از ایران گفت: «دست‌های شیطانی و جنایتکار، امروز یک فاجعه بزرگ آفریند.» وی افزود: «این جنایت سیاسی و ریشه‌های آن را باید در سازمان‌های اطلاعاتی اشغالگران عراق و صهیونیست‌ها ردیابی کرد… من از عزاداران در ایران، عراق و دیگر مناطق جهان می‌خواهم از هر اقدامی که می‌تواند به خصومت و خشونت میان برادران مسلمان بیانجامد، جداً پرهیز کنند.»
هم‌زمان، آیت‌الله علی سیستانی ( عراق) ضمن دعوت به آرامش، با انتقام‌جویی مخالفت کرد.
جلال طالبانی، رییس‌جمهور عراق که یک کرد سنی است، مهاجمین را به خرابکاری در تشکیل یک دولت ائتلافی متهم کرد و گفت: «ما باید… با هم علیه… خطر جنگ داخلی فعالیت کنیم.» او برای دفع خطر «جنگ داخلی ویرانگر» خواهان تشکیل نشستی از رهبران عراق شد.
پس از چند روز تظاهرات فرقه‌گرایانه، با برگزاری نشست مشترک ائمۀ سنی و شیعه و هواداران آن‌ها به عنوان گام نخست در جلوگیری از غلطیدن در چرخۀ جنگ داخلی، به نظر می‌رسد صداهای خِرَد و منطق حاکم شده باشد.
اگرچه اکثر رهبران سیاسی تخریب حرم سامره را محکوم کرده اند، اما عناوین روزنامه‌ها هم‌چنان به شعله‌ور کردن اوضاع ادامه می‌دهند. جمعۀ گذشته، روزنامه «سیدنی مورنینگ هرالد» اعلام کرد: «درس بزرگ بمب‌گذاران سنی برای شروع جنگ داخلی»، این درحالی است که هیچ یک از رهبران عراق، و یا حتا جورج بوش هم جرأت نکرده اند مسؤولیت تخریب حرم را به گردن این یا آن بیاندازند.
رزونامه «استرالین» به همین اندازه گوشخراش بود و فریاد زد: «عراق در پرتگاه جنگ مذهبی». البته یک عنوان کمی مسؤولانه می‌توانست بگوید: «دعوت رهبران عراق به آرامش و وحدت.» هوارد نخست‌وزیر استرالیا هم از راه دور و بدون کم‌ترین مدرکی قادر بود اعلام کند بمب‌گذاری کار القاعده است.
هوارد، نخست‌وزیر و پیتر کاستلو، وزیر خزانه‌داری هر دو اظهارات ضداسلامی تحریک‌آمیزی به زبان آوردند، که در جامعه استرالیا می‌تواند موجب انگیزش احساسات نژادپرستانه شود. کاستلو از این موقعیت برای حمله به چندفرهنگی استفاده کرد و تا جایی پیش رفت که حتا آن بخش از شهروندان استرالیایی را که مایل به پذیرش «ارزش»های استرالیایی نباشند، به اخراج تهدید کرد.
رهبران سیاسی از این دست هستند که به نزاع مسیحی در مقابل مسلمان، به عنوان ابزاری برای اعمال کنترل قدرت‌های امپریالیستی بر همۀ کشورهای نفت‌خیز خاورمیانه، دامن می‌زنند.
راه انداختن جنگ داخلی و مذهبی در عراق، که اگر به راه بیافتد به راحتی می‌تواند به کشورهای دیگر سرایت کند، تنها در خدمت تأمین منافع آن‌هاست، آن‌هم در شرایطی که رهبران «ائتلاف آمریکایی» برای نجات خود از باتلاقی که کشورها و نیروهای نظامی خود را به آن انداخته اند، هیچ برنامه و سیاستی ندارند.
تجربه، تاکتیک دولت‌های امپریالیستی در ایجاد تفرقه‌های مذهبی و قومی در جهت حفظ سلطه آن‌ها را نشان داده است.
مانند هر جنایت دیگری، اولین سؤوالی که باید پرسید این است: «چه کسی از این کار سود می‌برد؟» هیچ یک از خلق‌های عراق و هیچ یک از گروه‌های مذهبی آن کشور سودی در جنگ داخلی ندارند. معلوم است چه کسانی از جنگ داخلی در عراق سود خواهند برد.
http://www.cpa.org.au/garchve06/1263iraq.html