بیش از هر زمان دیگر باید بر این نکته تأکید شود که مسأله کردستان، مسأله زحمتکشان است. تأکید براین واقعیت به این دلیل الزامی است، که نه تنها از حیله‌های امپریالیست‌ها و همدستان آن‌ها – که به عبث در پی تفرقه انداختن میان مردم تحت ستم هستند- پرده برمی‌دارد، بلکه به روشنی راه رهایی مشترک را نشان می‌دهد. امروزه، تقریباً همه از برادری و صلح حرف می‌زنند. اما نباید فراموش شود که راه برادری از مشارکت می‌گذرد
بیش از هر زمان دیگر باید بر این نکته تأکید شود که مسأله کردستان، مسأله زحمتکشان است. تأکید براین واقعیت به این دلیل الزامی است، که نه تنها از حیله‌های امپریالیست‌ها و همدستان آن‌ها – که به عبث در پی تفرقه انداختن میان مردم تحت ستم هستند- پرده برمی‌دارد، بلکه به روشنی راه رهایی مشترک را نشان می‌دهد. امروزه، تقریباً همه از برادری و صلح حرف می‌زنند. اما نباید فراموش شود که راه برادری از مشارکت می‌گذرد
تارنگاشت عدالت
منبع: بولتن حزب کمونیست ترکیه، سپتامبر ٢۰۰۵
برگردان: ع. سهند
در روز اول سپتامبر ۲۰۰۵ در ارتباط با مسأله کردستان بیانیه زیر از طرف حزب کمونیست ترکیه صادر شد. طی چند هفته اخیر، صدها روشنفکر برجسته ترکیه این بیانیه را امضا کرده اند.
به نظر می‌رسد، اخیراً بحث پیرامون مسأله کردستان شدت یافته باشد و در ارتباط با این موضوع هر روز پیشنهاداتی در برابر افکار عمومی قرار می‌گیرد. بدون تردید این یک تحول مثبت است. موضوعات دیگر به کنار، این یک تحول مثبت است، زیرا نشان می‌دهد آن‌هایی که در این‌مورد ساکت بودند، پی برده اند که با سکوت نمی‌توانند وجود این مسأله را انکار کنند.
مطمئناً لازم است برای متوقف کردن عملیات نظامی و اقدامات مسلحانه، و هم‌چنین کمک به طرد خشونت کور و بدون هدف به عنوان شیوه مبارزه سیاسی، تلاش شود. فشار به «دولت» یا «حکومت» برای برداشتن گام‌هایی جهت حل این مسأله و طرح خواست‌های درست در ارتباط با آن، باید هدف باز کردن مسیر تحولات دمکراتیک به سود توده‌های زحمتکش را در نظر داشته باشد؛ و مانع پنهان ماندن حقایق مربوط به مسأله کردستان در پس پرده این گونه بحث‌ها و اظهارنظرها شود.
بیش از هر زمان دیگر باید بر این نکته تأکید شود که مسأله کردستان، مسأله زحمتکشان است. تأکید براین واقعیت به این دلیل الزامی است، که نه تنها از حیله‌های امپریالیست‌ها و همدستان آن‌ها – که به عبث در پی تفرقه انداختن میان مردم تحت ستم هستند- پرده برمی‌دارد، بلکه به روشنی راه رهایی مشترک را نشان می‌دهد. امروزه، تقریباً همه از برادری و صلح حرف می‌زنند. اما نباید فراموش شود که راه برادری از مشارکت می‌گذرد. در شرایط کنونی، تنها راه بنا کردن مشارکت این است که ترک‌ها، کردها و همه خلق‌هایی که در این سرزمین زندگی می‌کنند، مشترکاً علیه امپریالیسم و استثمار مبارزه کنند. هیچ‌کس نباید از ما انتظار داشته باشد «راه‌حلی» را بپذیریم که در آن یکی از طرف‌های درگیر در برادری و صلح، دولت ارتجاعی همدست امپریالست‌ها و هوادار خصوصی‌سازی باشد.
هیچ‌کس نباید از ما انتظار داشته باشد به داستان‌های «حل مسأله کردستان» گوش بدهیم که می‌خواهند اتحادیه اروپا، انحصارات، بنیادها و کارگزاران استعماری آن را به عنوان یکی از طرف‌های برادری و صلح معرفی کنند.
هیچ‌کس نباید از ما انتظار داشته باشد از یافتن راه‌حلی خوشحال باشیم که در آن تقاضاها، تحریکات و تهدیدات امپریالیسم آمریکا یکی از طرف‌های برادری و صلح باشد.
هیچ‌کس نباید از ما چنین انتظاراتی را داشته باشد.
افزون بر این، باید برای سازماندهی مبارزه مشترک کارگران علیه امپریالیسم و استثمار، و برای بنای برادری بین کردها و ترک‌ها بر شالوده‌های پایدار، تلاش کرد. امپریالیست‌ها، استثمارگران و همدستان آن‌ها برای زحمتکشان «راه‌حل» نمی‌آورند، آن‌ها برای زحمتکشان فقر، بیکاری و جنگ همراه دارند. اگر ما علیه آن‌ها متحد شویم، هیچ مشکلی لاینحل نخواهد بود.
در این شرایط، مبرم‌ترین وظیفه ما سازماندهی مبارزه مشترک است. آری، پیدا کردن «راه‌حل نظامی» باید فوراً کنار گذاشته شود و تفنگ‌ها باید خاموش شوند. اما این کافی نیست. امپریالست‌ها، با سوء‌استفاده از دغدغه‌های امنیتی ترکیه، برای تبدیل ترکیه به بخشی از نیروهای نظامی اشغالگر در عراق، بر فعالیت‌های خود افزوده اند. در حال حاضر، چانه‌زنی در این مورد در جریان است. ما مخالف استفاده از خلق کرد به عنوان یک کارت در این چانه زنی‌ها هستیم.
ما مخالف درگیر شدن ترکیه در هر نوع عملیات نظامی در عراق، به هر دلیلی که باشد، هستیم. آری، ما خواهان سرعت بخشیدن به روند صنعتی کردن کردستان ترکیه و بهبود زیر ساختی آن هستیم. اما قویاً مخالف آن هستیم که خلق فقیر کرد برای دست‌مزدهایی که به مراتب کمتر از حداقل دست‌مزد زحمتکشان غربی است، به کار گرفته شود. سیاست آماده شدن برای تعیین «حداقل دست‌مزد منطقه‌ای» چیزی نیست، مگر سیاست تجزیه‌گر جامعه اروپا. سود بیشتر، غارت اراضی دولتی، معافیت مالیاتی و منطقه بدون اتحادیه‌های کارگری، تنها چیزهایی است که سرمایه‌داران، بومی و خارجی، از «راه‌حل مسالمت‌آمیز» می‌فهمند. آن‌ها نمی‌فهمند که توده ها در قبال این سیاست‌ها ساکت نخواهند ماند.
این کشور صاحبان واقعی خود را دارد. این کشور آن‌چنان درمانده نیست، که تسلیم قطب‌سازی‌های دروغین شود. چه در ارتباط با مسأله کردستان، و چه در ارتباط با دیگر مسایل، توده‌های زحمتکش و روشنفکرانی که در مبارزه علیه هر نوع خودکامگی و استثمار در کنار آن‌ها ایستاده اند، یکی از طرفین هستند. این دقیقاً همان طرفی است، که ما ایستاده ایم.
راه‌حل پیشنهادی ما برای مسأله ملی این است: مبارزه مشترک… مبارزه مشترک علیه امپریالیسم، اشغال، خودکامگی، استثمار و تبعیض.