مبارزات طبقه کارگر کشورهای سرمایه داری علیه دستبرد به شغل، تامین اجتماعی و معیشت، و مقاومت طبقه کارگر هسته مرکزی جنبش علیه جهانی سازی امپریالیستی را تشکیل می دهند. حتا طبقات حاکم در کشورهای در حال توسعه، گهگاهی تحت فشار مبارزات مردمی مجبور میشوند با دیگر کشورهای در حال توسعه همکاری کرده و در برابر شرایط دشواری که از سوی سازمان تجارت جهانی و دیگر نهاد های جهانی تحمیل می شوند مقاومت کنند
مبارزات طبقه کارگر کشورهای سرمایه داری علیه دستبرد به شغل، تامین اجتماعی و معیشت، و مقاومت طبقه کارگر هسته مرکزی جنبش علیه جهانی سازی امپریالیستی را تشکیل می دهند. حتا طبقات حاکم در کشورهای در حال توسعه، گهگاهی تحت فشار مبارزات مردمی مجبور میشوند با دیگر کشورهای در حال توسعه همکاری کرده و در برابر شرایط دشواری که از سوی سازمان تجارت جهانی و دیگر نهاد های جهانی تحمیل می شوند مقاومت کنند
تارنگاشت عدالت
پراکاش کارات*
برگردان: ا. آذرنگ
انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ تاثیر ژرف و ماندگاری بر مسیر تاریخ داشت. انقلاب اکتبر طلیعه رهایی خلق ها از استعمار کهن بود، و راه را برای یک جامعه از نظر اجتماعی عادلانه هموار کرد. انقلاب اکتبر سرآغاز دوران تاریخی گذار از سرمایه داری به سوسیالیسم بود.
در آغاز قرن بیستم، پیش از انقلاب اکتبر، جهان در دوران امپراطوری ها بود. دورانی که در آن جهان تقسیم شده و زیر سلطه امپراطوری های بریتانیا، فرانسه، آلمان، اطریش – مجار، روسیه و ژاپن، و امپراطوری های کوچکتری مانند امپراطوری های ایتالیا و پرتغال و غیره، قرار داشت. انقلاب اکتبر نقطه پایانی بر استعمار کهن و سرآغاز زنجیره مبارزات رهایی بخش ملی بود که حکومت استعماری بر جهان را سرنگون کرد.
انقلاب اکتبر حاصل کار بست موفقیت آمیز این تز لنین بود که ضعیف ترین حلقه در زنجیر امپریالیسم را می توان در هم شکست. لنین برای نخستین بار یادآور شد که با آغاز جنگ اول جهانی- که نتیجه رقابت های امپریالیستی بود- روسیه تزاری ضعیف ترین حلقه است. پس از پیروزی نخستین انقلاب سوسیالیستی، مبارزه علیه امپریالیسم به سطح بالایی رسید.
رهایی اجتماعی
محتوای رهایی بخش انقلاب اکتبر که کاربردی جهانشمول داشت، نه تنها راه آزادی از سلطه استعماری امپریالیسم، بلکه راه رهایی توده های وسیع میلیونی از زنجیر استثمار فئودالی و طبقاتی را نیز نشان داد. انقلاب اکتبر بر استراتژی انقلابی اتحاد کارگران – دهقانان قرار داشت. برنامه ارضی انقلاب اکتبر شعار پایه ای محو زمینداری فئودالی را به میان آورد. استراتژی اتحاد کارگران – دهقانان، متعاقباً برای بسیج توده های دهقانی در کشورهای مستعمره به کار گرفته شد. انقلاب های پیروزمند چین، ویتنام، و کره تاکیدی بر این واقعیت هستند.
دهه های نخستین اتحاد شوروی، پتانسیل عظیمی برای ساختن یک نظام اجتماعی عادلانه را نشان داد. چه در زمینه آموزش همگانی، تغذیه، بهداشت و اشتغال کامل، و چه در زمینه حقوق اعطا شده به زنان، این پیشینه و دستاوردها قابل مقایسه با عملکر سرمایه داری طی قرن ها نبود. بعنوان مثال، دولت جوان شوروی، برابری کامل زن و مرد را قانونی کرد. اتحاد شوروی نخستین کشور جهان بود که به زنان و مردان بالای هژده سال حق رای برابر داد. بریتانیا، قدیمی ترین دموکراسی سرمایه داری، این حق را در سال ۱۹۲۸ تامین کرد.
نظام سوسیالیستی
در نتیجه رهبری طبقه کارگر در انقلاب اکتبر، انجام کامل وظائف دموکراتیک ممکن شد تا ساختمان سوسیالیسم آغاز گردد. بعد از کمون پاریس در سال ۱۸۷۱، انقلاب اکتبر نخستین تجربه تمام عیار ساختمان سوسیالیسم بود. اتحاد شوروی، به علت محاصره از طرف سرمایه داری و ظهور فاشیسم، مجبور به فداکاریهای عظیمی برای ساخت چهارچوب نظام سوسیالیستی شد. شکست فاشیسم – یعنی بزرگترین دشمن دیو سیرت قرن بیستم – عمدتاً مدیون وجود و مبارزه اتحاد شوروی بود. امروزه، در پی فروپاشی شوروی، با تردستی درسهای دروغین و مخدوشی از تجربه تاریخی قرن بیستم به توده ها و آگاهی آنها القا میشود.
کوشش بر آنستکه مبارزه تاریخی علیه استعمار، امپریالیسم و فاشیسم از حافظه توده ها زدوده شده و تاریخ بعنوان حرکت پیروزمند و به جلوی سرمایه داری، نوشته شود. در آغاز قرن بیست و یکم، امپریالیسم با استفاده از عقبگرد موقت نظام سوسیالیستی، متجاوز تر شده است. شکل نوین درنده و غارتگر جهانی سازی امپریالیستی و سرمایه داری نولیبرال درنده خو در سرتاسر جهان در حال تحمیل شدن است.
جهان یکبار دیگر مستعمره شدن توسط امپرالیسم متجاوز به سرگردگی امپریالیم آمریکا را تجربه می کند. رشته ای از ماجراجویی های نظامی از سوی آمریکا و متحدانش از دهه ۱۹۹۰ به این سو، جنگ خلیج و حمله به عراق در سال ۱۹۹۱، حمله به یوگسلاوی، جنگ با افغانستان، جنگ و اشغال عراق در سال ۲۰۰۳، احیا و تحکیم سلطه امپریالیسم آمریکا را به پیش آورده اند. همه کشورهایی که از پذیرش دیکتات امپریالیستی خودداری کنند مورد تهدید قرار میگیرند خواه کوبا، کره شمالی، ونزوئلا، سوریه باشند یا ایران.
البته این یک روی سکه است، روی دیگر سکه رشد مقاومت در برابر هژمونی امپریالیستی است. همانطور که قطعنامه سیاسی هجدهمین کنگره حزب کمونیست هند ( مارکسیست) می گوید، در حال حاضر کانون اصلی مقاومت در برابر تهاجم امپریالیستی عبارت است از مبارزه علیه اشغال عراق، جایی که مقاومت مردمی از نظر شدت و دامنه رشد کرده است. یک کانون مقاومت مهم دیگر، جنبش فلسطینی ها برای استقلال و تشکیل یک دولت فلسطینی است، که طی بیش از پنج دهه، قهرمانانه علیه محور اسرائیل – آمریکا جنگیده اند. آمریکای لاتین به کانون مبارزه شدید علیه امپریالیسم و سیاست های نولیبرالی تبدیل شده است. ظهور رژیم های چپ و مردمی در برزیل، ونزوئلا و اوروگوئه نمونه های برجسته این روند به شمار می آیند. شکست اقدامات متوالی آمریکا برای سرنگون کردن چاوز در ونزوئلا و گسترش روابط نزدیک میان ونزوئلا و کوبا، رویدادهای مهمی هستند.
مبارزات طبقه کارگر کشورهای سرمایه داری علیه دستبرد به شغل، تامین اجتماعی و معیشت، و مقاومت طبقه کارگر هسته مرکزی جنبش علیه جهانی سازی امپریالیستی را تشکیل می دهند. حتا طبقات حاکم در کشورهای در حال توسعه، گهگاهی تحت فشار مبارزات مردمی مجبور میشوند با دیگر کشورهای در حال توسعه همکاری کرده و در برابر شرایط دشواری که از سوی سازمان تجارت جهانی و دیگر نهاد های جهانی تحمیل می شوند مقاومت کنند.
با توجه به این زمینه است که ما باید به نقش کشورهای سوسیالیستی توجه کنیم. در راس این کشورها، چین است و توسعه پایدار آن بعنوان یک قدرت بزرگ، با رشد سالانه معادل ۹ در صد تولید ناخالص ملی طی دو دهه. ایالات متحده چین را تهدید بالقوه ای می داند که در اواسط قرن کنونی قدرت برتر آمریکا را چالش خواهد کرد. دکترین استراتژیک آمریکا در راستای مقابله با این چالش تنظیم شده است.
در روزهای آینده، مبارزه علیه سلطه امپریالیسم آمریکا، علیه اقدامات تجاوز کارانه برای بازمستعمره کردن و تصاحب منابع جهان، و علیه استفاده ددمنشانه از نیروی نظامی، از روشنایی مشعلی که ۸۸ سال پیش با نخستین انقلاب سوسیالیستی جهان برافروخته شد، نیرو خواهد گرفت. پیام اکتبر ۱۹۱۷ از اینرو جاودانی است که همواره الهام بخش نسل های متوالی در مبارزه برای رهایی اجتماعی خواهد بود.
*http://pd.cpim.org/2005/1113/11132005_october%20revolution.htm