بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، در حال حاضر بیش از ۱۱۰ میلیون مین زمینی در بیش از ۷۰ کشور جهان پخش شده است. از سوی دیگر، همین مقدار مین در انبارهای نظامی ذخیره شده اند. حتی اگر بر محاسبات وزارت خارجه آمریکا تکیه کنیم، که «فقط» از ۷۰ میلیون مین ضد نفر صحبت می کند، باز هم از اهمیت مسأله مین های زمینی کاسته نمی شود. ۲۶۰۰۰ انسان (زن، مرد و کودک) سالیانه در اثر اصابت با این مین ها، به هنگام بازی و تفریح، درو یا گردش، به قتل می رسند که بخش عمده آن ها متعلق به کشورهای در حال رشد است. در سال ۱۹۹۶ در شهر اتاوا (کانادا) ۱۲۳ کشور به توافق در مورد ممنوع کردن تولید، فروش و استفاده از این مین ها رسیدند. این موافقت نامه حتی مورد تأیید برخی از نظامیان آمریکایی از جمله ژنرال نورمان شوراتسکف، که فرمانده نیروهای آمریکایی در جنگ اول خلیج بود قرار داشت، لکن زیر فشار لابی قدرتمند صنایع تسلیحاتی آمریکا، رییس جمهور وقت آمریکا (بیل کلینتون دمکرات) از به امضا رسیدن این موافقت نامه جلوگیری کرد.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، در حال حاضر بیش از ۱۱۰ میلیون مین زمینی در بیش از ۷۰ کشور جهان پخش شده است. از سوی دیگر، همین مقدار مین در انبارهای نظامی ذخیره شده اند. حتی اگر بر محاسبات وزارت خارجه آمریکا تکیه کنیم، که «فقط» از ۷۰ میلیون مین ضد نفر صحبت می کند، باز هم از اهمیت مسأله مین های زمینی کاسته نمی شود. ۲۶۰۰۰ انسان (زن، مرد و کودک) سالیانه در اثر اصابت با این مین ها، به هنگام بازی و تفریح، درو یا گردش، به قتل می رسند که بخش عمده آن ها متعلق به کشورهای در حال رشد است. در سال ۱۹۹۶ در شهر اتاوا (کانادا) ۱۲۳ کشور به توافق در مورد ممنوع کردن تولید، فروش و استفاده از این مین ها رسیدند. این موافقت نامه حتی مورد تأیید برخی از نظامیان آمریکایی از جمله ژنرال نورمان شوراتسکف، که فرمانده نیروهای آمریکایی در جنگ اول خلیج بود قرار داشت، لکن زیر فشار لابی قدرتمند صنایع تسلیحاتی آمریکا، رییس جمهور وقت آمریکا (بیل کلینتون دمکرات) از به امضا رسیدن این موافقت نامه جلوگیری کرد.
تارنگاشت عدالت
س. فردین
ایالات متحده آمریکا بزرگترین صادر کننده سلاح های نظامی در جهان است. سال ۱۹۹۵ بر طبق آمار اداره کنترل تسلیحاتی و خلع سلاح(!) آمریکا، خود این کشور مبدا ۴۹ درصد از صادرات تسلیحاتی در سطح جهان بوده است. آمریکا صادر کننده همه گونه سلاحی به ۱۴۰ کشورجهان است، کشورهایی که ۹۰ درصد آن ها نه رعایت دمکراسی و نه رعایت قوانین حقوق بشر را مد نظر خود دارند. این ادعا که معاملات تسلیحاتی پس از پایان جنگ سرد کاهش یافته است، وضعیت واقعی جهان را مخدوش جلوه می دهد، زیرا که این کاهش نتیجه تلاشی کشورهای سوسیالیستی و پایان یافتن صادرات تسلیحاتی اتحاد جماهیر شوروی است. برآورد سال ۲۰۰۰ نشان می دهد که معاملات تسلیحاتی ۸ در صد نسبت بسال گذشته افزایش یافته است. حجم کل این معاملات بالغ بر ۳۷ میلیارد دلار می باشد. طبق برآورد خدمات تحقیقاتی کنگره آمریکا، سهم ایالات متحده از حجم کل، ۱۹ میلیارد دلار بود که بالغ بر بیش از نیمی از این معاملات در سطح جهان است. دو سوم این سلاح ها به کشورهای در حال رشد صادر گردیده است. کشورهای روسیه با ۸ میلیارد، فرانسه ۴ میلیارد، آلمان ۱ میلیارد، انگستان ۶۰۰ میلیون و چین 400 میلیون دلار به ترتیب مقام های دوم تا ششم را دارا هستند. بزرگترین مشتری سلاح های نظامی آمریکا، امارات متحده عربی است که ۸۰ هواپیمای جنگی مدرن به ارزش ۶ میلیارد دلار ابتیاع کرده است. دومین خریدار بزرگ هندوستان است، که ۵ میلیارد دلار اسلحه از روسیه خریداری نموده.
اکنون با گسترش سازمان نظامی ناتو به کشورهای شرق اروپا و پیوستن آنان به پیمان نظامی تحت فرمان آمریکا، طبیعتاً علاقه مندی آنان به سلاح های نظامی آمریکایی تقویت خواهد شد. سلاح های قدیمی روسی از گردونه خارج و سلاح های آمریکایی جایگزین آن ها خواهد گردید. صنایع نظامی آمریکا از خوشحالی در سیر جبروت است.
حال چه فاصله عظیمی مابین گفتار و کردار دولتمردان آمریکایی است، را می توان در رابطه با برخورد دولت این کشور با مسأله مین های زمینی مشاهده کرد.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، در حال حاضر بیش از ۱۱۰ میلیون مین زمینی در بیش از ۷۰ کشور جهان پخش شده است. از سوی دیگر، همین مقدار مین در انبارهای نظامی ذخیره شده اند. حتی اگر بر محاسبات وزارت خارجه آمریکا تکیه کنیم، که «فقط» از ۷۰ میلیون مین ضد نفر صحبت می کند، باز هم از اهمیت مسأله مین های زمینی کاسته نمی شود. ۲۶۰۰۰ انسان (زن، مرد و کودک) سالیانه در اثر اصابت با این مین ها، به هنگام بازی و تفریح، درو یا گردش، به قتل می رسند که بخش عمده آن ها متعلق به کشورهای در حال رشد است. در سال ۱۹۹۶ در شهر اتاوا (کانادا) ۱۲۳ کشور به توافق در مورد ممنوع کردن تولید، فروش و استفاده از این مین ها رسیدند. این موافقت نامه حتی مورد تأیید برخی از نظامیان آمریکایی از جمله ژنرال نورمان شوراتسکف، که فرمانده نیروهای آمریکایی در جنگ اول خلیج بود قرار داشت، لکن زیر فشار لابی قدرتمند صنایع تسلیحاتی آمریکا، رییس جمهور وقت آمریکا (بیل کلینتون دمکرات) از به امضا رسیدن این موافقت نامه جلوگیری کرد.
نمی توان با تروریسم و جنگ مبارزه کرد و در عین حال مقام نخست در صدور تسلیحات نظامی را دارا بود.
نمی توان سخن از مبارزه برای دمکراسی و صلح کرد و در عین حال به نظر ۱۲۳ کشور جهان در مورد منع تولید و استفاده و فروش مین های زمینی وقعی ننهاد.
معضل مین در ایران
ایران با تعداد ۱۶ میلیون مین ضد نفر، پس از مصر (۲۳ میلیون) دومین کشوری است که در سطح جهان با مسأله آلودگی به مین روبروست. بر اساس گزارش روزنامه «شرق»: «ایران با جای دادن به ۱۶ میلیون مین در خاک خود بیش از ۱۵ درصد مین های خنثی نشده در جهان را داراست.
از این طریق روزانه معادل ۲/۲ نفر از هموطنان شهرهای مرزی بر اثر انفجار یکی از این مین ها کشته و یا دچار معلولیت های جسمی می شوند که ۳۶ درصد از آنان کشته و مابقی دچار نقص عضو می شوند. آخرین خبر غافلگیرکننده در این باره این نکته است که بیشترین حجم آلودگی ایران در دشت های خوزستان قرار گرفته که اتفاقا جز حاصلخیزترین سرزمین های کشور برای کشاورزی محسوب می شود. البته وضعیت در شهرها و روستاهای کوهستانی بهتر از این نیست چرا که آنجا نیز سربازان آهنی با کمک طبیعت و از طریق باران و رانش زمین خود را از ارتفاعات به کنار خانه ها و مزارع روستائیان رسانده و با موفقیت در ماموریت های روزانه خود تنها در یک سال گذشته موفق به کشتن ۵۰۰ نفر و نقص عضو کردن ۸۰۰ مرد و زن کردستانی شده اند رقمی که بنا به گفته شاهدان محلی در خوزستان بالغ بر ۳۰۰ کشته و ۹۰۰ مجروح بوده است.»
درد و غم هر مادر و پدری که فرزند خود و یا زنی که شوهر خود و یا مردی که خانواده خود را در اثر اصابت با مین از دست داده است به نفرت و خشمی کور علیه کشوری که تولید و توزیع کننده این سلاح شیطانی است، تبدیل خواهد شد. آیا تعجب انگیز است، که این نفرت در جایی به آتش کشیدن پرچم آمریکا و در جای دیگر به عملیات تروریستی علیه مؤسسه های آمریکایی منجر گردد.
جهانی عاری از مین
بهترین سیاست برای جلوگیری از توسعه تروریسم مبارزه وسیع و همه جانبه علیه نظامی گری و جلوگیری از تولید و فروش تسلیحات نظامی است.
ما خواهان:
* منع تولید، صدور و استفاده از همه گونه مین های زمینی؛
* انهدام تمامی مین های موجود؛
* اختصاص بودجه تولید و توسعه برنامه ها و سیستم های مین سازی به نفع قربانیان این سلاح مخرب؛
* حمایت گسترده از پاکسازی میادین مین در سطح جهان و کمک به قربانیان آن با ایجاد یک صندوق بین المللی تحت نظارت سازمان ملل متحد؛
هستیم.
می بایست به نظر ۱۲۳ کشور دیگر جهان احترام گذاشت و موافقت نامه علیه استعمال و فروش مین های زمینی را امضا کرد.